Z okazji 93 urodzin nestora polskiego puzonu zamieszczamy poniżej krótką notę biograficzną tego artysty. Solenizantowi zaś życzymy dużo zdrowia i jeszcze wielu lat bogatego artystycznego życia!
Juliusz Pietrachowicz (ur. 7 stycznia 1923 w Brześciu nad Bugiem) – polski puzonista, profesor Akademii Muzycznej.
W 1937 roku wstąpił w szeregi 82 Syberyjskiego Pułku Piechoty im. T. Kościuszki w Brześciu nad Bugiem I jako elew pułku rozpoczął naukę gry na puzonie pod kierunkiem sierżanta Stefana Śmigulskiego. Tuż po wybuchu II wojny światowej trafił do obozu jenieckiego Armii Czerwonej, skąd po paru dniach udało mu się uciec do rodzinnego Brześcia, gdzie podjął pracę muzyka w orkiestrze straży pożarnej. Pierwszego dnia ataku Niemiec na Związek Radziecki wraz żołnierzami radzieckimi trafił do niemieckiego obozu jenieckiego. Po kilku dniach udało mu się uciec. Wrócił do Brześcia, gdzie zaczął uczęszczać na prywatne lekcje do profesora Trofima Kudriaszowa.
Juliusz Pietrachowicz wraz kolegą oraz nauczycielem. Od lewej Konstanty Niedzwiedźiuk, sierżant St. Śmigulski, Juliusz Pietrachowicz. Brześć 1939 rok.
W 1945 wstąpił do II Łużyckiej Dywizji Artylerii pod dowództwem generała Benedykta Nestorowicza, z którą przemierzył szlak bojowy. W latach 1945-1953 uczył się w Państwowej Średniej Szkole Muzycznej i Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej, pod kierunkiem prof. Jana Wróblewskiego. W tym samym czasie, w latach 1945-1950, służył w Orkiestrze Reprezentacyjnej Wojska Polskiego jako podoficer zawodowy. W lutym 1950 podjął pracę w Filharmonii Warszawskiej na stanowisku drugiego puzonisty. Od 1951, po sukcesie – otrzymaniu II nagrody na międzynarodowym konkursie w Berlinie, pracował tam już jako pierwszy puzonista-solista. Pracował na tym stanowisku przez następne 26 lat.
Od 1950 był częstym solistą na antenie Polskiego Radia. W 1953 uzyskał dyplom z odznaczeniem Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie. W programie recitalu dyplomowego była prapremiera koncertu na puzon Kazimierza Serockiego dedykowanego artyście. Jako solista stał się autorem prawykonań kilkunastu utworów polskich i zagranicznych kompozytorów, w tym Kazimierza Serockiego, T. Paciorkiewicza, W. Friemanna, Cz. Grudzińskiego, B. Konowalskiego, Sz. Laksa, Leonida Lubowskiego. Wiele z tych utworów było dedykowanych Pietrachowiczowi. Jako solista miał niebagatelny wpływ na wzbogacenie polskiej i światowej literatury puzonowej. W 1958 uzyskał stypendium Ministerstwa Kultury i Sztuki, przebywał w Paryżu, Moskwie i Leningradzie. Jako solista i kameralista współpracował i występował w Filharmonii Narodowej w Warszawie, Państwowych Filharmoniach w Łodzi, Poznaniu, Częstochowie, Wrocławiu, Bydgoszczy, Koszalinie, Montreux w Szwajcarii, Markneukirchen w Niemczech. W działalności kameralistycznej sukcesy odnosił z założonym w Filharmonii Narodowej kwartetem puzonowym i kwintetem blaszanym o nietypowym składzie – 2 trąbki i 3 puzony.
W
1958 rozpoczął pracę pedagogiczną w Liceum Muzycznym w Warszawie. Pracował tam do 1963. W 1959 rozpoczął nauczanie na szczeblu akademickim w Wyższej Szkole Muzycznej w Łodzi. Od 1963 był związany z Akademią Muzyczną im. F. Chopina w Warszawie, gdzie w 1973 otrzymał stanowisko docenta, w 1988 profesora nadzwyczajnego, a w 1996 profesora zwyczajnego. Ogółem wykształcił 56 dyplomantów wyższych uczelni artystycznych.
W 1976 został zaproszony na I Międzynarodowy Kongres Instrumentów Dętych Blaszanych do Montreux w Szwajcarii, gdzie jako jeden z siedmiu mistrzów puzonu wygłosił dwa wykłady na temat szkolnictwa muzycznego i polskiej muzyki, oraz wystąpił z recitalem muzyki polskiej. Wykłady te zostały także opublikowane w ITA Journal. W tym też roku wyjeżdza do Iranu by nauczać tam gry na puzonie. W latach 1985-1988, 1991-1993, 1993-1996 zasiadał w Radzie Wyższego Szkolnictwa Artystycznego. Lata 1982-1990 wypełniła mu wraz z organistą Jerzym Rosińskim działalność koncertowa, głównie zagraniczna – w Niemczech i Holandii. Od 1981 organizuje koncerty ekumeniczne, dział na rzecz uczczenia pamięci muzyków Wojska Polskiego poległych na frontach II wojny światowej.
W 1992 otrzymał nagrodę International Trombone Association, wręczoną w Detmold w czasie 21 International Trombone Workshop.
W 2002 roku przeszedł na emeryturę. Nadal jednak aktywnie uczestniczy w życiu artystycznym – jako członek jury konkursów muzycznych, organizator i wykonawca koncertów ekumenicznych.
