Witam!
Oj kolego, pesymistyczne wizje snujesz, hehe…
Ale prawdziwe!
Prawda jest najczęściej taka: albo chcesz mieć pieniądze albo chcesz grać. Niewielu ludzi w Polsce żyje na wysokim poziomie z samego grania itd. (mówimy o muzykach, a nie „pseudo-gwiazdach”).
Jest też często tak, że poziom wykonywanej muzyki jest odwrotnie proporcjonalny do pieniędzy, jakie się za nią otrzymuje. Jak kiedyś usłyszałem (od muzyka jazzowego z wysokiej półki), ile dostaje za dżoba w knajpie jeden z nestorów polskiego jazzu, to doszedłem do wniosku, że człowiek musi mieć charakter, skoro jeszcze nie poszedł łupać wesel na 3,4-krotnie większą kasę.
To jest zawód często całkowicie nieopłacalny i ja np. zdaję sobie z tego coraz bardziej sprawę. Ale, do ciężkiej cholery, nie po to ćwiczyłem tyle lat i siedziałem całe dnie w szkole muzycznej, żeby teraz mieć z tego pieniądze :). Gram dlatego, że dla mnie jest to sposób na życie, nic innego robić nie umiem (nie znaczy to, że akurat w tym jestem dobry:)) i także nie chcę nic innego robić. Przez to myślenie wyrobiłem sobie prawie całkowitą olewę szmalu jako takiego i dobrze mi w moim idealistycznym świecie:) :). Jakbym chciał mieć pieniądze, to bym się uczył w szkole i został później inżynierem :).
Fakt, na razie mam stabilną sytuację bytową, nie wiem na jak długo :), ale na przyszłość nie widzę się w jakimś fajnym samochodzie itd., bo na razie tego nie potrzebuję po prostu.
Kurde, byle mieć co do gęby włożyć i dach nad głową, reszta albo przyjdzie albo i nie :). I grać – przede wszystkim możliwie najlepszą muzykę i grać ją dobrze. Zresztą w innym fachu zawsze można „po godzinach” dorobić :).
A rodzinkę najlepiej odłożyć na „po sześćdziesiątce” 🙂
Odjechało nam to wszystko od tematu, to może by przerzucić to do sławetnej dyskusji na „coolmanowskim” forum :). A że kolega ciekawy głos zabrał, to moze dyskusja ożyje.
Pozdrawiam!