Słuchaj każdy kto chodzi do szkoły muzycznej II stopnia (a nawet w ostatnich klasach I stopnia) gra na instrumencie głównym i fortepianie dodatkowym.
Jesli piszesz od tak dawna to jak harmonizowałes utwory, skoro przedmiot harmonia w szkole muzycznej II stopnia dochodzi dopiero w III klasie. (mam na myśli, że możesz mieć dużo błędów harmonicznych; z reszta będziesz się o tym uczył).
A jeśli chodzi o formę to: Jak można pisać utwór nie okreslajac uprzednio jego formy? (Na literaturze muzycznej uczysz się o:
formach wokalnych, instrumentalnych, jednoczęsciowych, wieloczęsciowych, o dużym aparacie wykonawczym: opera, oratorium. itp.) Jesli pisałes utwór na orkiestrę symfoniczna to najprosciej by było nazwać go Symfonia, ale wtedy musisz mieć cztery częsci: Allegro (szybka), Andante (wolna), Menuet lub Scherzo i na koniec Finale.
Ale aby Cię nie zniechęcać do trudnej pracy kompozytorskiej możesz swój utwór symfoniczny, jednoczęsciowy nazwać UWERTURA.
Uwertura koncertowa – rodzaj uwertury. O ile klasyczna uwertura stanowi wstęp do utworu (opery, oratorium, kantaty itp.), o tyle uwertura koncertowa stanowi dzieło samodzielne, kompletne. Z takim rodzajem uwertury spotykamy się w XIX i XX wieku.
Uwertury koncertowe utrzymane sš zazwyczaj w formie sonatowej. Do kategorii uwertur koncertowych możemy zaliczyć te pisane do dramatów mówionych (np. Coriolan i Egmont L.v.Beethovena) lub na okolicznociowe ceremonie (np. Powięcenie domu (Die Weihe des Hauses) Beethovena, napisana na uroczystoć otwarcia wiedeńskiego teatru Josephstädter), które z uwagi ma wysokš wartoć artystycznš weszły na stałe do repertuaru koncertowego.
Większoć uwertur koncertowych ma charakter programowy.
