„Maurice był w zasadzie jedynym, który zrobił prawdziwą wielką karierę jako solista i miał poparcie publiczności na całym świecie” – te słowa, wypowiedziane przez dyrygenta Gerarda Schwarz, byłego trębacza New York Philharmonic, doskonale podsumowują karierę zmarłego w tym roku Maurice’a André, wirtuoza, który w 2006 r. został wybrany najlepszym trębaczem na świecie.
André urodził się w maju 1933 r. na przedmieściach Alès, miejscowości leżącej u podnóża gór Cévennes. Talent odziedziczył po ojcu, górniku, który grywał w zespołach amatorskich, pod pawilonami muzycznymi. W 1944 r. II wojna światowa zmusiła André do wysłania syna do departamentu Lozère. To właśnie w tym wiejskim regionie młody Maurice przez dwa lata uczył się solfeżu. Pierwszym nauczycielem przyszłego mistrza był przyjaciel ojca, Léon Barthélémy, dawny student Konserwatorium Paryskiego.
Pod skrzydłami Barthélémy’ego André uczył się przez 4 lata. W międzyczasie młody chłopak, tak jak ojciec, pracował w kopalni. Jak sam wspominał: „Wzmocniłem się pracując w kopalni w wieku 14 lat, kiedy codziennie przerzucałem 17 ton węgla” – tak tłumaczył swoją niewyczerpalną energię podczas gry. Ciężka praca nie spowodowała rezygnacji z ćwiczeń u Barthélémy’ego – bakcyl został przez młodego André złapany, a pasja nie opuściła go do końca życia. Ważnym sukcesem nauczyciela było wpojenie młodemu trębaczowi konieczności ciężkiej pracy i ćwiczeń.
Barthélémy namawiał swojego przyjaciela, by posłał syna do Konserwatorium, jednak koszty z tym związane były zbyt duże dla górnika. Dlatego w wieku 18 lat Maurice wstąpił do zespołu wojskowego, co umożliwiało mu darmową nakukę. Uczył się u Raymonda Sabarich, który zmuszał ucznia do jeszcze bardziej wytężonej pracy, co przynosiło efekty.
Od 1953 r. występował z Orchestre Lamoureux, Orchestre Philharmonique de Radio France, a od 1962 r. z Opéra-Comique. Przełomowym momentem dla jego kariery jako solisty był wielki sukces w międzynarodowym konkursie ARD w Monachium w 1963 r. Zachwycił wówczas Karla Richtera, który potrzebował artysty o ogromnych umiejętnościach. André zaczął współpracować z takimi dyrygentami jak Karl Böhm, Karl Münchinger czy Herbert von Karajan. W tym samym czasie poznał i poślubił Liliane, która wspierała go przez całe życie w trakcie jego wieloletiej kariery.
Maurice André specjalizował się w repertuarze barokowym, w utworach Bacha, Haendla i Telemanna. Choć repertuar solowych partii trąbki jest skromny, braki te nadrabia mnogość interpretacji Francuza. Sam artysta stał się wspaniałym ambasadorem trąbki piccolo, na której grał bardzo często – wówczas instrument, tak mały w jego potężnych rękach, stawał się niemal niewidoczny.
Wszechstronność, korzystanie z różnego typu trąbek, była jedną z tych cech, dzięki którym zdominował on scenę w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych. W tym okresie liczba jego występów była ogromna, zwykle 180 rocznie. Wśród jego nagrań znajdują się serie wydane przez Musical Heritage Society w latach sześćdziesiątych i później, które zawierają „Sześć Koncertów na Trąbkę” z utworami Vivaldiego czy Tartiniego, czy „Muzyka dla Trąbki i Organy” z Marie – Claire Alain.
Maurice André był inspiracją dla wielu trębaczy z różnych pokoleń. Nie ograniczali się oni jedynie do uczniów mistrza z okresu, gdy ten nauczał w Konserwatorium Paryskim w latach 1967 – 1978. Po tym okresie powrócił do koncertowania, najpierw ze swoim bratem Raymondem, również trębaczem, a potem ze swoimi dziećmi, synem Nicolasem i córką Béatrice, którzy są odpowiednio trębaczem i oboistką. Jego pożegnalny koncert miał miejsce w katedrze St. Nazaire w Béziers, w południowej Francji w 2008 r. Karierę kończył z dorobkiem 257 winyli, 38 kaset oraz 118 płyt. W 2003 r. powstała biografia André, nakreślona przez jego dawnego ucznia, Guy’a Touvron.
Zmarł w wieku 78 lat w Bajonnie, w południowo – zachodniej Francji, 25 lutego tego roku. Został pochowany na cmentarzu Saint-André-Capcèze w Lozère. Na cześć tego wybitnego trębacza organizowany jest corocznie od 1979 r. w Paryżu najbardziej prestiżowy konkurs trębaczy, Concours de Trompette Maurice André.
Więcej na temat: konserwatorium paryskie, maurice andre, Trąbka
