Dlaczego trąbka jest symbolem poczty?

Bez wątpienia do upowszechnienia tego narzędzia przyczynił się ród Taxisów, który organizował urządzenia pocztowe w wielu państwach europejskich, w tym również w nowożytnej Rzeczypospolitej. W Polsce o trąbce po raz pierwszy wspomina Ordynacya poczty przemyskiej z lipca 1667 roku. Informacje na temat obowiązku wyposażenia pocztylionów w trąbki zawierają także instrukcje pocztowe z czasów stanisławowskich – ogłoszona w 1764 roku Instrukcya dla IchMi PP Pocztmagistrów Poczt Koronnych y W X Lit oraz Instrukcya dla Officjalistów Pocztowych Tak w Koronie jako y w Wielkim Xięstwie Litewskim z 1 lipca 1777 roku. Bez tego instrumentu postylioni nie powinni w ogóle wyruszać w drogę, a pocztmistrzowie, stanowiący odpowiednik współczesnych naczelników poczty, mieli obowiązek dbać o to, aby ich pracownicy potrafili wygrywać na niej melodie.

Jej sygnał oznaczał także, że na trakcie znajduje się pracownik poczty, któremu należy ustąpić drogi. I w ten właśnie sposób trąbka pocztowa uzyskała stopniowo miano głównego emblematu poczty, a jej wizerunek umieszczano na herbach zdobiących siedziby urzędów pocztowych. Stała się też przedmiotem sporu prowadzonego między Taxisami, którzy zabiegali o nadanie jej rangi symbolu poczty państwowej, a prywatnymi «przedsiębiorstwami» zajmującymi się ekspedycją korespondencji. Przedstawiciel tego rodu Francisco Taxis na polecenie cesarza Maksymiliana I zorganizował w 1516 roku pierwsze regularne połączenie pocztowe między Innsbrukiem i Wiedniem a Brukselą.

Od tego nazwiska i wydarzenia wzięła się też popularna nazwa – taksówki.